Nietrzymanie moczu występuje u około 30-50% kobiet w różnym wieku .Najczęstszą formą tej patologii jest wysiłkowe nietrzymanie moczu, stwierdzane u 43% kobiet, zgłaszających objawy gubienia moczu . Wysiłkowe nietrzymanie moczu (WNM) to mimowolny wyciek moczu w sytuacji wzrostu ciśnienia śród-brzusznego, gdy ciśnienie śródpęcherzowe przekracza maksymalne ciśnienie cewkowe i nie towarzyszy temu niestabilny skurcz mięśnia wypieracza.
W pierwszym etapie leczenia wysiłkowego nietrzymania moczu u kobiet zaleca się postępowanie zachowawcze: ćwiczenia mięśni dna miednicy, farmakoterapia oraz elektrostymulacja. Ćwiczenia mięśni dna miednicy usprawniają transmisję ciśnień w sposób aktywny, wpływając na siłę skurczu mięśniówki cewki, oraz w sposób pasywny przez przemieszczenie szyi pęcherza ku górze w obręb działania ciśnienia śródbrzusznego.
Podstawowe znaczenie w występowaniu przykrych dolegliwości związanych z WNM ma rozluźnienie, zwiotczenie i uszkodzenie tych struktur w następstwie przebytych porodów, ciężkiej pracy fizycznej itp. (sytuacje związane z działaniemtłoczni brzusznej sprzyjającej rozciąganiu i uszkodzeniu mięśni), zmian związanych z wiekiem (zmiany inwolucyjne związane ze zmniejszeniem ilości hormonów płciowych) i otyłości.
Warstwy mięśniowe tworzące dno miednicy są położone wewnątrz ciała, dlatego niejednokrotnie kobiety nie odczuwają ich obecności. Poza tym należy zaznaczyć, że rozwój tych struktur oraz możliwości czynnego skurczu są osobniczo zmienne i zależne na przykład od typu budowy antropologicznej. Uświadomienie roli tych mięśni w zapobieganiu wielu dolegliwościom i schorzeniom oraz roli jaką odgrywają we współżyciu płciowym jest wstępem do nauki odpowiednich ćwiczeń.